Likovna kritika

Nevjerujem puno slikarima koji objašnjavaju (verbalno) svoja djela.

Više sam spremna da prihvatim kao istinu priču slikara saopštenu čisto likovnim jeyikom. Dakle, potpuno prirodnim mi se čini da Branko Mrdak svoju konverzaciju sa nama vrši svojevrsnim pikturalnim Dijalozima.

„Polje moći“ je bojeno/bojevno polje gdje se sučeljavaju, sustiču i mimoilaze najraznovrsniji odnosi kodifikovane znakovnosti, čije su osnovne morfološke determinante čisto likovne boja-linij-prostor.

Sve što se dešava unutar dijaloga je tim odnosima podređeno/uslovljeno.

Od „drame trenutka“ do poetične, lirske melanholičnosti, od aluzivne naracije do monološkog diskursa sa samim sobom. U duhu velikih ekspresionista, koji su početkom dvadesetog vijeka deklarativno izjavljivali...“Svaka boja skriva u sebi svoju dušu koja (me) usrećuje, odbija ili podstiče...“, Branko Mrdak nam svojim slikama ne reprodukuje stvarnost i ne nudi inpresionistička snoviđenja, već čistom likovnom leksikom gradi specifičnu unutarnju priču uobličenih očiglednosti. Čula efermenog života nas obmanjuju, stvarajuči, često, nerealne slike i zato se Mrdak oslanja Na snagu nutrine i sinergizma strukturnih likovnih elemenata koji funkcionišu na principu razmjene prvo međusobnog dijaloga i funkcije, a potom se konverzacija obavlja disperzivno u više pravaca i upućuje ka onima koji su spremni da učestvuju – u dijalogu, kao pasivni percepijenti ili živući aktivizirani idiomi. Mistična unutrašnjost konstrukcija je nukleus rađanja tkiva slike, koja oslonjena na apstraktno ekspresivni duktus u naznakama oblikuje čovjeka – glave – portreta – oči.

Egzekutivno Mrdak se igra bojama – nanoseći ih u najsmjelijim i raznovrsnim potezima, varirajućim gustinama, kapanjima, kontrastima i uopšte jednom definisanom eksperimentu, u kojem sve može biti relativno, osim impresivnog i gotovo idolopoklonskog odnosa boji.

Traženje sebe, apstraktno koliko i bukvalno jedna je od univerzalnih tema ljudske egzistencije, u svim vidovima njene pojavnosti, pa i u umjetnosti. Centriranjem formi u polju, sugerišući središte mjesto priče, pa stoga i značenja, Mrdak nam nudi svojevrsnu scenografiju za koncept indetiteta.

Neprdvidljive sugestivne snage i kaleidoskopske zavodljivosti krećemo se kroz svijet bojenih dijaloga Branka Mrdaka, otvarajući prostor novim, tek započetim diskursima umjetničke kohabitacije

Anastazija Miranović, istoričar umjetnosti